برنامه ریزی برای اسکان موقت (انتقالی) بازماندگان زلزله با تمرکز بر گروه زنان (نمونه موردی: منطقه 9 شهر تهران)

بلایای طبیعی و انسان ساخت در ترکیب با آسیب پذیری انسان ها منجر به بحران ها می گردند. مسئله جنسیت در بحران یکی از این جنبه های مهم و اساسی آسیب پذیری های انسانی است. یکی از مواردی آسیب پذیری های افراد و به خصوص زنان را در بحران ها را افزایش می دهد مسئله اسکان آنان پس از بحران است. در متون مربوط به اسکان، پس از بحران افراد بر اساس نیازها، نگرش ها و توقعات خود جهت انتخاب محل سکونت خود دست به انتخاب های متفاوتی خواهند زد که برنامه ریزان باید به منظور برنامه ریزی کارآمدتر، این انتخاب ها و اولویت ها را شناسایی کنند. با توجه به قرارگیری شهر تهران در یک پهنه لرزه خیز و اهمیت این شهر در ابعاد گوناگون، توجه به مسئله اسکان شهروندان تهرانی و به خصوص گروه های آسیب پذیر پس از زلزله احتمالی باید به یکی از اولویت های برنامه ریزان شهری و مدیران بحران تبدیل شود. در این پژوهش سعی شده با بهره گیری از مطالعات میدانی، مسئله اسکان انتقالی (موقت) با رویکرد جنسیتی مورد مطالعه قرار گیرد. روند کار شامل بررسی تئوری ها و حداقل های اسکان موقت، شناسایی آسیب پذیری های زنان و مفهوم سازی و استخراج ابعاد، شاخص ها و متغیرهای تاثیر گذار در برنامه ریزی اسکان انتقالی می باشد. داده های مورد نیاز برپایه 380 پرسشنامه در منطقه 9 گردآوری شده است. محدوده مطالعاتی از مناطق آسیب پذیر بوده که پتانسیل تعریف گونه های اسکان انتقالی را داشته است. هدف اصلی این پژوهش وارد کردن عنصر جنسیت در فرایند برنامه ریزی اسکان های انتقالی در منطقه 9 شهر تهران است. نتیجه نهایی بر اساس ارائه راهکارهای جنسیتی جهت کارایی بیشتر گونه های اسکان انتقالی می باشد که از منظر زنان از مطلوبیت بیشتری برخودارند.